اتفاقاتی که ازحذف وب قبلیم تاالان روبخوام بگم یه کتاب میشه.کتابی که خوندش فقط خستگی داره و...

آدم وقتی واسه اونی که ازهمه دنیاواسش عزیزتره میشه یه آدم خاص به انتهای آرزوش رسیده.تمام هستیش میشه وهمون یه آدم.وثانیه هاش میشه شیرین ترین لحظه های عمرش.دیگه حل هرمشکلی وتحمل هرحرفی واسش اسون میشه.میرسه به اوج...و وای ازاون لحظه ای که عزیزش توهمون اوج ناغافل رهاش کنه...!سقوط...اولین ضربه ی من همین سقوط بود.چیزی که بااینکه عزیزم خیلی ساده فرضش کرده ولی من هنوزنتونستم هضمش کنم.باهمه ی علاقم ازدست اونی که همه ی دنیارومیدم تااوبخنده دلخورم...

فدای تو:خیلی بهم برخورده...ولی مهم نیست.همیشه اون چیزی که مهم نبوده من بودم.کاش می فهمیدی چقدربهت احتیاج دارم...

دومین ضربه وقتی اتفاق می افته که می بینی وقتی تنها عزیزت کنارت میذاره دیگه هیچکی رونداری!!!!! پس کجان اون همه آدمی که اسم دوست رویدک میکشیدن؟اینجاس که می فهمی همشون رفیق روزهای راحتن!توسختی که برسه هیچکی نیست که بگه دستاتوبده به من!امیدت ناامیدمیشه.ازاون به بعدبااینکه مجبوری درکنارهمشون زندگی کنی ولی ته دلت می دونی که هیچکدوم اینانمی تونن مرهمی باشن واسه قلبت...ازهمه دوستات میبری...

حالاچه حال وروزی پیدامیکنی وقتی تنهای تنهامیشی؟

سومین ضربه ی اساسی رووقتی میخوری که وسه بارچندم بهت ثابت میشه که چقدردستت بی نمکه.وقتی که می خوای جلواشتباه یکی روکه واست مهمه بگیری ودرعوضش چی نصیبت میشه!!!!جالب اینه که همیشه هم من میشم آدم بده قصه!واقعامشکل ازمنه؟یعنی من اینقدربدم؟اینقدرغیرقابل تحمل؟هرچندوقتی عزیزترینت توزندگیت ازت میبره دیگه ازبقیه هیچ انتظاری نیست..

خب!حالامن بایدچیکارکنم؟خودم موندم وخدای خودم!هرروز زنگ میزنم به امام رضا وفقط می تونم حرفام روباگریه بگم.چشمامومیبندمو خودم روتو مسجدالنبی ومسجدالحرام میبینم.سعی میکنم خاطرات لحظه حضوررو دوباره توذهنم لمس کنم.

خسته ام ازهمه این ثانیه ها...تنهاهمدم شده گریه هام.چه باورکنی چه نکنی.نگوچرابدقضاوت میکنم یابی انصافم.وقتی حال وروزم روبهت میگم وبازبی تفاوتی...یعنی چی؟??????????????????